Ποιες αποφάσεις; Εδώ κοντεύει Μάρτης και ήδη κάποιες πρωτοχρονιάτικες υποσχέσεις που «θααα» κρατάγαμε για κάποιας μορφής άσκηση, δίαιτα, κόψιμο κακών συνηθειών, εκπλήρωση στόχων, είναι πλέον παρελθόν, όπως παρελθόν ήταν και πέρσι, και το ’18, και το ’17, και το ’16…
Έτσι, λίγες μέρες μετά σέρνουμε εκ νέου την σιδερένια μπάλα με τις τύψεις, αλλά… «τώρα που το σκέφτομαι, στο τέλος-τέλος βρε αδερφέ, ένα ακόμα τσιγάρο δεν σκότωσε ποτέ κανέναν, κι επιπλέον έχω και πολύ άγχος, δεν θα τρελαθώ κιόλας». Οπότε κάθε χρονιά ο αγώνας «Καθημερινότητα Ζωής – Αρχικός Ενθουσιασμός» λήγει με το άκρως προβλέψιμο σκορ τού 1-0.
Οι λόγοι βέβαια που οδήγησαν στις πρωτοχρονιάτικες αποφάσεις για αλλαγές δεν εξαφανίστηκαν. Κι αφού και το διαδίκτυο είναι γεμάτο πρακτικές συμβουλές για το «πώς» να πετύχετε στο να κρατήσετε τις αποφάσεις αυτές (new year’s resolutions), ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΙΔΑ και 9,5 στους 10 ανθρώπους παραιτούνται;
Η απάντηση είναι ότι κάποιες φορές τα αίτια που μας οδηγούν στην παραίτηση, είναι πιο ισχυρά από τους μηχανισμούς συμμόρφωσης και διατήρησης τής όποιας απόφασης για αλλαγή.
Χμμ, και γιατί είναι πιο ισχυρά αυτά, και όχι η «θέλησή» μας, κι ο «χαρακτήρας» μας; Διότι οι στόχοι που θέσαμε, τις περισσότερες φορές, δεν ικανοποιούν ένα ολόδικό μας «θέλω», αλλά εκπορεύονται από την ανάγκη μας να γίνουμε αρεστοί σε κάποιον άλλον/η.
Επόμενη λογικότατη σκέψη: «ε, κάποιος λόγος θα υπάρχει που το κάνουμε αυτό». Ε ναι, υπάρχει, και μάλιστα εκεί κρύβεται και η παγίδα: διότι θεωρούμε ότι αξιαγάπητοι θα είμαστε μόνον όταν εντυπωσιάσουμε κάποιον άλλον (χάνοντας βάρος, ή σταματώντας το κάπνισμα, ή αποκτώντας δέρμα χωρίς ρυτίδες, κ.λπ., κ.λπ.) για να μας αποδεχτεί.
Σε αυτό το σημείο θα γυρίσω την γραφή σε πρώτο ενικό, ώστε τα παρακάτω να διαβαστούν από εσάς για εσάς.
Το να θεωρώ ότι η αξία μου υφίσταται μόνο αν εμπίπτω στην κατηγορία «θαυμαστός/ή» ώστε να με αποδεχτεί κάποιος τρίτος, είναι άδικο για μένα.
Είμαι άξιος/α ανεξάρτητα από τον αριθμό των ρυτίδων που έχω, τού πόσο ζυγίζω, ποια είναι η δομή του σώματός μου, ή αν κατάφερα να αντιμετωπίσω όλους τους προσωπικούς μου στόχους, που τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την δική μου εγγενή αξία.
Με αυτό κατά νου, μπορώ να ακολουθήσω μια διαφορετική προσέγγιση και να εστιάσω σε κινήσεις – αποφάσεις – υποσχέσεις που θα έχουν στο επίκεντρο εμένα και τις δικές μου προσωπικές ανάγκες. Για να το πετύχω μάλιστα στα σίγουρα, θα εφαρμόσω τον δικό μου ρυθμό, κι όχι τι περιμένει ο κάθε τρίτος.
Διευκολυντικό θα είναι επίσης να εγκαταλείψω το σκεπτικό «όλα ή τίποτα». Παρότι το πρώτο στραβοπάτημα μπορεί να μού φέρει στο μυαλό την σκέψη ότι δεν είμαι ικανός/ή να τα καταφέρω, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσω ότι το μόνο βέβαιο είναι πως η πορεία της προσπάθειας δεν γίνεται να είναι διαρκώς ανοδική, ούτε και αλάνθαστη. Η πορεία έχει το σχήμα της φωτογραφίας.
Πώς πιστεύω ότι πρέπει Η πορεία
να είναι η πορεία στον στόχο στην πραγματικότητα
Κι αυτό το σημείο είναι το καλύτερο μέρος για να εξασκήσω την εφαρμογή της φροντίδας προς τον εαυτό μου. Πώς; Να έχω από πριν έτοιμο ένα πλάνο γι’ αυτή την στιγμή που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου όταν κάποια στιγμή αποτύχω. Δλδ. να έχω έτοιμα λόγια και πράξεις που αντί να με επικρίνουν, θα με βοηθήσουν να μάθω. Καιρός είναι πιά να εμπεδώσω ότι τα λάθη δεν είναι πιστοποιητικό αποτυχίας. Ευκαιρίες είναι, για να μάθω «τι» χρειάζεται να γίνεται διαφορετικό, ώστε να μειώσω (όχι “εξαλείψω”, δεν είμαι δα κι ο εξολοθρευτής) τις πιθανότητες να μην το ξανακάνω.
Διότι, όταν θα κάνω λάθος, το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι η μουρμούρα, ή η υποτίμηση είτε από τον εαυτό μου, ή από τρίτους.
Γι’ αυτό επίσης, εκείνες τις στιγμές, καλό για μένα θα είναι να απομακρυνθώ από ανθρώπους που μπορεί να πετάξουν ένα καυστικό σχόλιο, που θα με ενοχοποιήσουν, κι ας τους αγαπώ. Τέτοιες στιγμές δεν πρέπει τέτοιοι «αυστηροί» άνθρωποι να είναι παρόντες σε αυτή την προσπάθειά μου. Γι’ αυτό, ενώ μπορώ να τους βλέπω, επιλέγω να μην τους αποκαλύψω “τι” προσπαθώ, διότι ίσως σαμποτάρουν την προσπάθειά μου. Με δύο λόγια η σκληρή αγάπη τους δεν μού είναι χρήσιμη.
Δεν πρέπει να φοβάμαι μήπως και η εικόνα μου δεν είναι τέλεια. Να προσπαθώ χρειάζεται, όσο μπορώ. Και στην προσπάθεια, να βάζω πάνω – πάνω ποιες είναι οι συναισθηματικές μου προτεραιότητες, να τις αγκαλιάζω και να τις φροντίζω.
Γιατί είπαμε, η αξία μου είναι εγγενής και μη αναιρέσιμη.