Και φτάσαμε στις παραμονές των Χριστουγέννων τού 2020 με χαμένη την δυνατότητα να βρεθούμε για να αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε με αγαπημένους συγγενείς και γελαστούς φίλους, και με χαμένες σχεδόν όλες τις δραστηριότητες που μας ξεκούραζαν.
Και την θέση τους έχει πάρει η αβεβαιότητα που μας έχει κάνει τα νεύρα κρόσσια από έναν φόβο που δεν ξέρουμε πού να τον βολέψουμε.
Τι μας μένει άραγε τέτοιες στιγμές;
Νομίζω μόνον η δυνατότητα να δράσουμε.
Όταν χάνουμε κάπου, όταν χάνουμε “κάτι” σίγουρα θα περάσουμε από την παράλυση, στα νεύρα, στην στεναχώρια. Αλλά εν προκειμένω το κακό είναι μπόλικο καιρό εδώ. Εμείς για πόσο θα το κοιτάμε και για πόσο ακόμα θα χάνουμε τις μέρες μας;
Πάει αρκετός καιρός τώρα που αυτό το … άντε να μην πω έχει στρογγυλοκαθίσει, οπότε κι εμείς ας σταματήσουμε να μένουμε αμετακίνητοι και άπραγοι. Και να σας πω: αυτό είναι το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε τέτοιες στιγμές, γιατί ο φόβος θα πολλαπλασιαστεί, θα διογκωθεί, θα εγκατασταθεί και θα μας κυριεύσει. Αν και μοιάζει δύσκολο και βαρύ να γίνει το πρώτο βήμα, είναι σημαντικό να βγούμε από την στάση που μας έχει επιβάλλει ο φόβος.
Όπου μας παίρνει να το κάνουμε με ασφάλεια, μπορούμε να δείξουμε γενναιοδωρία ψυχής και να απολαύσουμε νέες δραστηριότητες όπως δίνοντας χρόνο να ακούσουμε άλλους με προσοχή, ή κάνοντας μικρές πράξεις αλληλεγγύης που θα δώσουν σε όλους την αίσθηση του “είμαστε εδώ, μαζί”.
Η απομόνωση κάνει τις κακές σκέψεις να στριφογυρίζουν σαν τρελές. Οι πράξεις μας είναι αυτές που θα μπορέσουν να τις σταματήσουν. Πράξεις που θα ευχαριστήσουν όσους τις εισπράξουν κι εμάς θα μας κάνουν να νιώσουμε διπλή και τριπλή την ευγνωμοσύνη που, παρά τις δύσκολες συνθήκες, “είμαστε εδώ, και είμαστε μαζί”.
Καλά Χριστούγεννα!