Κανένας άλλος μήνας δεν είναι τόσο επίμονος και απαιτητικός όσο ο Δεκέμβρης. Και παρότι τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι λόγοι για να γιορτάζουμε με τρόπο λαμπερό, δεν είναι πάντα έτσι για όλους.
Αυτή η πίεση για καταναγκαστική «χαρά», μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε πιο άσχημα από άλλες, κοινές μέρες. Αν μάλιστα διανύουμε οποιοδήποτε από τα στάδια της απώλειας κοντινών μας ανθρώπων, ή καταστάσεων, αναπόφευκτα θα συγκρίνουμε το κενό τού τώρα με άλλες, παλαιότερες στιγμές που οι συνθήκες μας ήταν διαφορετικές. Αυτό από μόνο του θα κάνει την ψυχή μας να υποφέρει, όσο τριγύρω μας θα ηχούν χαρμόσυνα τραγούδια κι όλα θα «λάμπουν», με αποτέλεσμα να βυθιστούμε περισσότερο στη θλίψη.
Μέσα σε αυτό το υποχρεωτικό ταξίδι των περίπου 30 ημερών στη «χαρά», να θυμόσαστε ότι, παρά τα χαμογελαστά πρόσωπα που αντικατοπτρίζονται μέσα στις χρυσές και κόκκινες χριστουγεννιάτικες μπάλες, και φωτίζονται από τα μικροσκοπικά λαμπάκια, ελάχιστοι είναι όσο ευδιάθετοι δείχνουν. Οι περισσότεροι παλεύουν και αυτοί, αν όχι να συμβιβαστούν με τις δικές τους απώλειες, σίγουρα να ξεχάσουν κάποια άγχη τους.
Η πρότασή μου είναι να μην επιχειρήσετε να δείξετε κάτι που δεν είσαστε, διότι τελικά θα ηττηθείτε και σε επίπεδο εμφάνισης, αλλά και ψυχικά. Αποδεχθείτε ότι και να νιώθετε, και νιώστε τα χωρίς ενοχές. Και το να προσπαθούμε να πολεμήσουμε τα συναισθήματά μας είναι σα να κλέβουμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να τα διαχειριστούμε εποικοδομητικά. Ας προσπαθήσουμε να δείξουμε υπομονή στα δύσκολα που περνάμε, κι αν μπορέσουμε, ας «ησυχάσουμε» τον εαυτό μας προσφέροντάς του χρόνο για να αντιμετωπίσει τα όποια δεινά τον κατατρέχουν.
Και τέλος αν δεν αποκρύψουμε το ότι περνάμε μία δύσκολη φάση, ίσως μας φέρει κοντά σε ανθρώπους που είναι πρόθυμοι, να μας συμπαρασταθούν.
Κι αν δεν είναι αυτό το νόημα των ημερών, ποιο άλλο να είναι;