Ναρκωτικά βιασμού

Διαλύονται στα ποτά και ‘διαλύουν’ την μνήμη

– Μοιάζει πολύ ζαλισμένη η κοπέλα!

– Αφήστε, θα την βοηθήσω εγώ, προσφέρθηκε ευγενικά ο συνοδός της, αποφεύγοντας οποιαδήποτε άλλη βοήθεια.

Θα θυμόσαστε τους δικούς σας που σε κάθε έξοδο σάς έλεγαν με έμφαση «προσοχή στο ποτό σας»!

Αν τότε ήταν «κάπως» επικίνδυνο, πλέον η κατάσταση έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις λόγω ευρύτερης και ευκολότερης πρόσβασης σε ουσίες που δρουν ως ναρκωτικά βιασμού με την διεθνή ονομασία Date Rape Drugs (DRD).

Με όχημα το, αλκοολούχο ή μη, ποτό τα DRD διευκολύνουν τον βιασμό αφού το θύμα είναι ανήμπορο να αντισταθεί και να θυμηθεί.

Αυτού του είδους ο βιασμός συναντάται περισσότερο στις γυναίκες 16-30 ετών. Όμως μόνο το 1 στα 10 θύματα καταγγέλλει το περιστατικό και από αυτό το ποσοστό, λιγότεροι από 3 στους 10 καταδικάζονται. Έτσι η «βόλτα» είναι σχεδόν δωρεάν.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΠΑΡΑ ΤΟ ΚΕΝΟ

Παρότι το βίαιο σεξ και η προσομοίωση βιασμού βρίσκονται ψηλά στις φαντασιώσεις και στις πραγματικές προτιμήσεις και δραστηριότητες μεταξύ των συντρόφων, πρέπει να τονισθεί ότι αυτό ισχύει μόνο όταν πρόκειται για συναινετική και προσυμφωνημένη πράξη. Ο πραγματικός βιασμός όχι μόνο δεν αποτελεί φαντασίωση, αλλά ενσαρκώνει εφιαλτικό σκηνικό για όλες τις γυναίκες. Τα θύματα του βιασμού ζουν με το αβάσταχτο ψυχολογικό φορτίο

– της ταπείνωσης,

– του εξευτελισμού,

– της υποτίμησης,

– του φόβου για επανάληψη,

– των πιθανών απειλών για εκδίκηση αν μιλήσουν,

– της επίκρισης για δήθεν ανάρμοστη συμπεριφορά εκ μέρους τους,

– της αγανάκτησης,

– του φόβου για αντιδράσεις εκ μέρους της οικογένειάς τους,

– της αδυναμίας να αποδειχθεί η επίθεση, και

– του φόβου για μετάδοση ασθενειών, και τέλος

– της οργής και του θυμού που προκαλείται από την άγνοια ως προς το «τι ακριβώς» τούς συνέβη, εφόσον τα DRD όχι μόνο τους «έκλεψαν» την δυνατότητα οποιασδήποτε άμυνας που θα τους έδινε την ευκαιρία να κάνουν όσα θα μπορούσαν για να αποτρέψουν το περιστατικό – ακόμα κι αν αυτή η προσπάθεια δεν είχε αποτέλεσμα – αλλά και την δυνατότητα να γνωρίζουν «τι πράγματι» συνέβη.

Σε αυτή την κατηγορία ναρκωτικών βρίσκονται:

(α) η «αγία τριάδα» της φλουνιτραζεπάμης με τα χάπια Hipnosedon (στο εξωτερικό Rohypnol), Vulbegal & Ilman, καθώς και άλλες βενζοδιαζεπίνες και βαρβιτουρικά. Από το 1998 το Hipnosedon διατίθεται με μπλε χρώμα το οποίο αφήνει ευδιάκριτα ίχνη. Παρότι και σε άλλα χάπια έχει προστεθεί χρώμα ώστε να γίνονται εμφανή κατά την διάλυσή τους σε ποτό, τα DRD τις περισσότερες φορές δεν έχουν χρώμα, οσμή, γεύση και διαλύονται με ευκολία στα αλκοολούχα και μη ποτά.

(β) Το GHB (γάμμα-υδροβουτυρικό οξύ) γνωστό στην πιάτσα ως GHB, liquid ecstasy, blue nitro, cherry meth & easy lay, από την δεκαετία του ΄80 χρησιμοποιήθηκε ως αναβολικό αλλά από το 1996 «εξυπηρέτησε» χιλιάδες βιαστές, ενώ στο διαδίκτυο υπάρχουν και οδηγίες για την παραγωγή του. Κυκλοφορεί σε υγρή μορφή καθώς και σε σκόνη ή σε χαπάκια. Σε δόσεις μεγαλύτερες των 4 γραμμαρίων μπορεί να προκαλέσει θάνατο.

(γ) Η κεταμίνη, που εμφανίστηκε το 1963 ως αναισθητικό τόσο για ανθρώπους όσο και για ζώα και από το 1980 χρησιμοποιείται ως DRD. Είναι γνωστή ως Special K, βρίσκεται σε υγρή ή στερεή μορφή ως σκόνη, και χρησιμοποιείται και ως αναισθητικό από τους κτηνιάτρους. Πολλοί την μπερδεύουν με κοκαΐνη και κυκλοφορεί σε σκόνη και σε χάπια. Επειδή η «δύναμή» της είναι μεγαλύτερη από αυτή της κόκας και του speed, η κατά λάθος υπερδοσολογία παρατηρείται συχνά και μπορεί να προκληθεί η αίσθηση ότι ο εαυτός τού ατόμου έχει «βγει» από το σώμα του (Κ-hole).

(δ) Οι συγκεκριμένοι βιαστές όμως δεν ανησυχούν όταν δεν βρίσκουν ναρκωτικά. Το «προσέχετε τα ποτά σας» μόνον επαρκές δεν είναι, όταν το ίδιο το αλκοολούχο ποτό (ασύγκριτα φθηνότερο και ευκολότερα διαθέσιμο) είναι αυτό που αρκεί για να μειωθεί η κρίση και η κινητική ικανότητα. Ταυτόχρονα η κατανάλωση αλκοόλ εκ μέρους των γυναικών δίνει την εσφαλμένη εντύπωση ότι η γυναίκα είναι διαθέσιμη για όλα.

Η δράση όλων των DRD ξεκινά περίπου μισή ώρα από την λήψη τους. Τα συμπτώματα διαρκούν περίπου 12 ώρες και περιλαμβάνουν σύγχυση στην ομιλία, ναυτία και αδυναμία συντονισμού κινήσεων. Παρότι το θύμα έχει την δυνατότητα να παρατηρεί τα πάντα τριγύρω του, η δυνατότητα οποιασδήποτε αντίδρασης μειώνεται. Επέρχεται απώλεια της αίσθησης του χρόνου και της αίσθησης ταυτότητας, αναπνευστικά προβλήματα, παραλήρημα, βραδυκαρδία ή ταχυκαρδία, αλλοίωση των εγκεφαλικών κέντρων αντίληψης του πόνου, σπασμοί, κώμα και ίσως και θάνατος. Και όλα αυτά με προσωρινή απώλεια μνήμης, έλλειψη αναστολών και αδυναμία αντίδρασης.

Έτσι στα χέρια των βιαστών τα DRD καθίστανται τα ιδανικά «βοηθήματα» για σεξουαλικό αδίκημα, εφόσον το θύμα πρακτικά δεν μπορεί να αντισταθεί, αλλά και αφού συνέλθει, δεν μπορεί να θυμηθεί.

Για την ανίχνευση των ουσιών αυτών έχουν αναπτυχθεί ειδικές εξετάσεις, που όμως διενεργούνται σπάνια, διότι αφενός δεν είναι παντού διαθέσιμες, αφετέρου τα θύματα δεν είναι σε θέση να καταγγείλουν το βιασμό μέσα στο χρονικό διάστημα που απαιτείται πριν αποβληθεί η ουσία από τα ούρα ή το αίμα. Την λύση στο θέμα του χρόνου την δίνουν οι τρίχες στα μαλλιά εφόσον πολλές ουσίες παραμένουν εκεί ενσωματωμένες για πολλούς μήνες και οι προηγμένες ιατροδικαστικές υπηρεσίες, όταν συμμετέχουν, έχουν στην διάθεσή τους εργαλεία για τον εντοπισμό τους.

Τα μετρικά εργαλεία που υπάρχουν στην Ελλάδα δεν αποτυπώνουν ορθά την πραγματική κλίμακα της έκτασης της χρήσης, και τον λόγο τής χρήσης. Σε αυτό συντελεί το γεγονός ότι τα ίδια τα θύματα δεν μπορούν να δώσουν σαφή και επαρκή στοιχεία για το περιστατικό και έτσι, παρά την θέλησή τους τελικά αλλοιώνουν τα στοιχεία. Οι κατασχέσεις σχετικών ουσιών όμως, τα τελευταία 5 χρόνια έχουν αυξηθεί δραματικά.

Η ειρωνεία είναι ότι τελικά τα θύματα αυτού του τύπου βιασμού τείνουν να κατηγορούν τους εαυτούς τους περισσότερο απ’ ότι τα θύματα βιασμού από αγνώστους χωρίς χρήση DRD, και επιπλέον πολλές φορές ενεργούν σαν να οφείλουν να αποδείξουν την ηθική τους υπόσταση.

Ο συγκεκριμένος τύπος βιασμού δεν περιορίζεται σε φίλους, γνωστούς, συνεργάτες. Μπορεί να παρατηρηθεί και μέσα στην στενή οικογένεια, όπου και εκεί δεν παύει να συνιστά προσβολή όλων των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Μερικοί ενισχυτικοί μύθοι είναι ότι το φταίξιμο είναι της γυναίκας διότι:

– εμπιστεύθηκε τον λάθος άνδρα,

– μέθυσε, οπότε πήγαινε γυρεύοντας,

– ήταν προκλητικά ντυμένη,

– εκεί που σύχναζε είναι επόμενο να το πάθει,

– μία γυναίκα που πραγματικά δεν θέλει σεξ δεν μπορεί να την βιάσει κανείς,

– πήγε σπίτι του, επομένως εκείνη έκανε το πρώτο βήμα,

– η γυναίκα δεν ξέρει τι θέλει, κι ακόμα κι όταν λέει «όχι» τελικά εννοεί «ναι».

Οι θύτες είναι άτομα από όλες τις προελεύσεις, όλα τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και αρκετές φορές είναι άτομα υπεράνω κάθε υποψίας, ακόμα κι αν είναι βιαστές κατ’ εξακολούθηση που δεν έχουν καταγγελθεί, συλληφθεί ή καταδικασθεί. Ωστόσο διακρίνονται από συμπεριφορές ιδιαίτερων προτιμήσεων: ενώ κάποιοι προτιμούν τα θύματα ενεργητικά ως προς την αντίσταση, άλλοι διευκολύνονται από την χρήση ναρκωτικών επί του θύματος και την αδυναμία του να βεβαιώσει πιθανή άρνησή του όσο αφορά στην συγκατάθεση συναίνεσης να έρθει σ’ επαφή με τον δράστη.

Όλοι ακολουθούν ένα σχέδιο κι όλοι προσπαθούν να μειώσουν την σημασία του γεγονότος («αφού το θύμα δεν καταλαβαίνει, τι πρόβλημα υπάρχει;») και να εκλογικεύσουν την πράξη επιστρατεύοντας κάποιον από τους παραπάνω μύθους. Οι περισσότεροι βιαστές δεν είναι μοναχικά άτομα – 7 στους 10 είναι παντρεμένοι, ή διατηρούν κάποια σχέση.

Ουσιαστική έλλειψη βάθους συναισθημάτων για τον πόνο που θα προκαλέσουν στην γυναίκα, αντικοινωνική συμπεριφορά, καθώς και παράμετροι που έχουν να κάνουν με την αυτοεκτίμησή τους ως άντρες, ενισχύουν την ανάγκη άσκησης ελέγχου των γυναικών. Αυτή η εξαιρετικά υψηλή εχθρότητα εναντίον των γυναικών, ειδικά αν είναι επαναλαμβανόμενη, «χρησιμοποιείται» από τον θύτη για να νεκρώσει άλλα επίπονα συναισθήματα που εκπορεύονται από βαθιά ριζωμένα βιώματά τους, εξαιτίας κάποιας μορφής προδοσίας ή/και κακοποίησης κατά την δική τους παιδική, ή εφηβική ηλικία, από έλλειψη οικειότητας και καθοδήγησης από τα σημαντικά πρόσωπα στο περιβάλλον τους και διαστρεβλωμένη αντίληψη για το τι εστί σεξουαλικότητα. Όλα αυτά πυροδοτούν την επιστράτευση οποιασδήποτε στρατηγικής προσέγγισης για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της γυναίκας: ραφιναρισμένη επίδειξη ισχύος, έντονο φλερτάρισμα και ρομαντισμός, μόνιμα καλοί τρόποι, είναι μέρος τής μάσκας για να επιτύχουν έναν δήθεν ισχυρό δεσμό, ο οποίος όμως κρύβει υστεροβουλία (εδώ, δυστυχώς, το «πολύ καλό για να είναι αληθινό» ισχύει).

Η συμπεριφορά όμως επηρεάζεται και από βιολογικούς παράγοντες. Ένας από αυτούς ενδέχεται να είναι η αυξημένη τεστοστερόνη (Τ) καθώς και η 5a-διυδροτεστοστερόνη (DHT) που μειώνει την αίσθηση του φόβου, αυξάνει την επιθετικότητα και ενισχύει την συσσώρευση γλυκόζης στους μύες, με αποτέλεσμα να υπάρχει θετικός συσχετισμός μεταξύ επιθετικής συμπεριφοράς και επίπεδου DHT. Επίσης η νορεπινεφρίνη, η ντοπαμίνη και η σεροτονίνη επιδρούν στην σεξουαλικότητα πειραματόζωων αλλά και στην ρύθμιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς που έχει να κάνει με την παρόρμηση, με το άγχος, την κατάθλιψη, την καταπίεση.

Όσο η ίδια η οικογένεια και κατ’ επέκταση και η κοινωνία, οι θεσμοί και η επικρατούσα νοοτροπία θα συνεχίζουν να αποδέχονται την διαπροσωπική βία οποιασδήποτε μορφής (σωματική ή και ψυχολογική) ως ένα μέσο να αντιμετωπίζονται οι διαφορές, να αποδέχονται τον άνδρα ως επιθετικό, ενισχύοντάς του έτσι την εικόνα του ως το δυνατό αρσενικό και την γυναίκα ως παθητική, τόσο ευκολότερη καθίσταται η απόφαση του βιασμού ως «έκφραση ελέγχου». Όμως ο βιασμός είναι ισοδύναμος με τον εκμηδενισμό όλων των εμπλεκομένων ατόμων – θύματος, θύτη, αλλά και όσων ενώ μπορούν, δεν παρεμβαίνουν δραστικά.

Κι επειδή η ακινητοποίηση είναι μόνο η αρχή, ας μην σταματήσει εκεί την σκέψη του, αλλά ας συνεχίσει εστιάζοντας στην εικόνα, στην αίσθηση, ειδικά τού πόνου και στο συναίσθημα μέχρι να αηδιάσει και να εξοργιστεί. Αυτό βέβαια χρονικά μπορεί και να μην συμπίπτει με το όσο ο θύτης θα επέβαλε, οπότε ας συνεχίσει για καμιά ώρα-δυό ακόμα, επιστρατεύοντας όλη την φαντασία που μπορεί να διαθέτει για τέτοια περιστατικά.

Κύλιση στην κορυφή